Seizoen 17, aflevering 1: ‘… zo gedaan’

Art zei vooraf aan dit nieuwe seizoen van Wie Is De Mol? dat de opzet wat veranderd is. De opdrachten staan minder los van elkaar en de uitkomst van één opdracht kan gevolgen hebben voor de volgende. Zo gezegd, zo gedaan. Deze eerste aflevering was hier een goed voorbeeld van. Al hoop ik niet dat elke aflevering in feite maar één grote opdracht is. Om nog terug te komen op de titel ‘… zo gedaan’, zong Ramses Shaffy niet ooit “Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan.”? En wie heeft er in de serie Ramses gespeeld? Juist, Thomas. We zijn begonnen!

Wat mij betreft sloeg ‘zo gedaan’ in de titel op de simpelste aflevering in jaren. Het was zo makkelijk gedaan. Maar, omdat niets is wat het lijkt, gaan we alle opdrachten gewoon langs.  Het begon met een opdracht die alleen maar zou bepalen op welke plaats een kandidaat deze aflevering zou zijn. Dat doet mij gelijk denken: wat zou de Mol in dit geval doen? Na de winnaarsvlucht ga je voor een vrijstelling en kunnen zes kandidaten jou en al je gezichtsuitdrukkingen observeren in gesprek met Art. Als je in de losersbus terecht komt, kun je voor geld gaan en je medekandidaten goed observeren. Als Mol zou ik niet graag willen dat de hele groep je kan observeren terwijl je zogenaamd verbaasd reageert op het aanbod van Art.

Terug naar het mistige bos in Oregon waar de tien kandidaten vier papiertjes moesten vinden met een vliegticket naar de hoofdstad. Er werd met de klok mee gezocht en nu wel wat gevonden! Ellie en haar politietactieken waren toch niet voor niets. Opdat wij niet vergeten. Vincent, Roos, Thomas en Jeroen zagen door de bomen de envelop wel en mochten langs wat reclamebeelden voor Oregon vliegen. De andere zes moesten de achtervolging inzetten met busjes. Waarom dit een achtervolging was en dit zo snel mogelijk moest gebeuren, geen idee.

Toch wel het meest opvallende moment. De bijna-Chris-en-Rik-déjà-vu.

De zes werden verdeeld in twee busjes en hadden een uur de tijd om in de grote Amerikaanse stad vijf enveloppen te vinden. Als straf omdat ze zojuist niets hadden gevonden. Diederik, Sanne en Imanuelle lieten zich toen wel erg makkelijk ompraten om achter het geld aan te gaan. Iedereen wil toch het vraagteken? Ook al bleek het uiteindelijk niets uit te maken wie het vraagteken vond, het is toch apart. Enfin, het vinden van de enveloppen bleek, ondanks goede pogingen van Sanne en Imanuelle om langs enveloppen te lopen, een eitje. In de Dominicaanse Republiek of Hongkong is het nog moeilijk om aan de lokale bevolking te vragen waar een standbeeld of gebouw is, in Amerika niet. Ruim binnen de tijd was alles gevonden. 

De andere vier leken het nog makkelijker te hebben. Voor zover ik weet was er niet eens tijd om mee rekening te houden, de aanwijzingen waren handig verstopt op identieke spandoeken met Mol logo’s en ze werden zelf met brug en al getakeld naar de sleutel voor de vrijstellingen. Aan tafel had Jeroen het idee om te liegen over de vrijstellingen. Roos zou de andere groep wel even bij de neus nemen. Letterlijk en iets te opvallend. De zes kandidaten hadden gelijk door dat de vier met de neus in de boter oftewel een vrijstelling waren gevallen. Iets wat daarna in de bioscoop extra duidelijk werd.

Art saboteert hier het leven van tientallen Amerikanen. Hij is de Mol!

Psychologisch gezien was de opdracht in de bioscoop een grote mindfuck en vooral voor een kijker fantastisch om te observeren hoe iedereen reageert. Door het bedrog van Jeroen en Roos werd deze scene extra leuk. Al was het aanbod van Art wat mager. Als het nou geld had gekost om je vrijstelling te bewaren, was het misschien nog iets interessanter geworden. Zo kon zelfs Art met zijn goed gekozen woorden en zijn “artje onder het gras” dat de andere zes een vrijstelling af konden pakken hen niet overtuigen op het aanbod van de groepsvrijstelling.

Jammer dat de andere zes deze mooie gezichtsuitdrukkingen niet meer konden zien.

Bij Vincent “Nee” Vianen werd de vrijstelling afgepakt en, omdat hij dit al zag aankomen, had hij de vrijstelling uit goodwill ook ingeleverd. Toeval of niet, hij moest ook gelijk naar huis. Opvallend genoeg zaten Yvonne en Jeroen, volgens de biechten, voor het grootste deel met hun vragen op Vincent. Al weten we dankzij de vrijstelling van Jeroen en de loterij van de eerste test nog niet veel. De enorm fanatieke Vincent had er wel heel snel vrede mee dat hij weer naar huis moet: “Het is niet zo erg.”. Als je het niet zo erg vindt, geef je plek volgende keer dan gewoon aan iemand anders, aan mij bijvoorbeeld!

Aflevering 1 was nog inkomen. Simpele en vooral duidelijke opdrachten. Al was het vuile spel dat gespeeld werd heerlijk om te zien. Volgende week barst het pas echt los met (of zonder) etherdiscipline, frustraties, lasers en nog meer psychologische spelletjes.

Nadat ik vorig jaar in de eerste aflevering Klaas weg had gestreept vanwege zijn 1000 euro, hou ik me nog even wat meer op de vlakte. Al denk ik toch echt dat Yvonne, Diederik en Thomas kandidaten zijn. Mijn verdachten: Imanuelle, Jeroen.